A Room of One's Own

எல்லோரும் எப்படி இருக்கீங்க? நாங்கள் எல்லோரும் நல்ல சுகம்.

சுற்றி வளைக்காமல் விஷயத்திற்கு வருகிறேன்.

நிறைய பேருக்கு ஒரே கேள்வி, 'உனக்கு எங்க தான் நேரம் கிடைக்குது கடிதம் எழுத?' என்று. நமக்கு மூச்சு விட நேரம் எடுக்கிறோமா என்ன? யோசிக்க? இல்லை. பேச? இல்லை. அது போல் தான் இதுவும் என்பது என்னுடைய பதில். ஆனால் அவர்களிடம் சொல்லத்தான் தயங்குகிறேன்; புரிந்து கொள்வார்களோ மாட்டார்களோ என்று.

எப்படியும், உங்களுக்கு இந்த வலை தளம் மூலம் கடிதம் எழுதுவதை என் சிந்தனைகளின் ஒரு வடிகாலாகவே கொள்கிறேன். நாம் ஒரு புத்தகத்தை வாசிக்கும்போது அதை எழுதினவரின் சிந்தனை ஓட்டத்தை தெரிந்துகொள்கிறோம். நம் அலை வரிசையில் ஒத்துப்போகும் சிந்தனை உள்ளவர்களை தொடர்ந்து படிக்கிறோம். மற்றவர்களை ஒரு பக்கத்தோடு நிறுத்தி விட்டு மீண்டும் தேடுகிறோம் - நம் அலை வரிசையை.

இப்போது நான், Virginia Woolf எழுதிய, 'A Room of One's Own' வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.  அலை வரிசை அவ்வளவாக ஒத்துப்போகாவிட்டாலும், அவர்கள் எழுத்து நடை நன்றாக இருப்பதாலும், சரி என்ன தான் சொல்ல வருகிறார்கள் என்று பார்ப்போமே என்பதாலும் தொடர்ந்து வாசிக்கிறேன்.

என்னவென்றால், 'பெண்களும் கதைகளும்' என்ற தலைப்பில் அவர்களை பேசக் கேட்டிருக்கிறார்கள் ஒரு கல்லூரியில். அந்த கட்டுரையை எழுதுவது எவ்வளவு சிரமம் என்பதை அழகாய் விவரித்திருக்கிறார்கள் - இந்த புத்தகத்தில். 

அங்கே சுற்றி இங்கே சுற்றி கடைசியில், "ஒரு பெண் கதைகள் எழுத வேண்டுமானால், அவளுக்கென்று ஒரு தனி அறை வேண்டும், வருடம் ஒரு $300-ஆவது கைச்செலவுக்கு பணம் வேண்டும்", என்று முடிக்கிறார்கள். அவர்கள் எழுதியது 1929-ஆம் வருடத்தில். அதை ஆம் என்றும் இல்லை என்றும் இன்னும் விவாதங்கள் தொடருகிறது - எழுத்தாளர்கள் மத்தியில்.

அவர்கள் கூறும் கருத்தில் ஒரு கருத்து என்னை பாதித்தது. அவர்கள் சொல்லுகிறார்கள், ஒரு பெண் கதைகளோ, கவிதைகளோ, கட்டுரைகளோ எழுதப்போனால், உலகம் அவர்களைப் பார்த்து சொல்லுமாம், "நீ எழுத வேண்டுமானால் எழுதிக்கொள் எதையும், என்னை அது எந்த விதத்திலும் பாதிக்காது. ஏனென்றால் நீ எழுதுவதை நான் வாசிக்கப்போவதில்லை", என்று.

நான் ஏன் இதை உங்களிடம் சொல்லுகிறேன் என்றால், என் கடிதங்களும் அப்படியே. எத்தனை பேர் படிக்கிறார்கள், அதில் எத்தனை பேர் புரிகிறார்கள், அதிலும் எத்தனை பேர் தொடர்கிறார்கள் என்பது ஒரு பெரிய கேள்விக்குறி தான். அதனால் தான் நண்பர்கள் கேட்கிறார்கள், "யாருக்காக எழுதுகிறாய்? எங்கிருக்கிறது உனக்கு நேரம்? நீ எழுதி நாங்கள் யார் படிக்கப்போகிறோம்" என்று.

எனக்காகத்தான் எழுதுகிறேன் என்பது என் தாழ்மையான பதில். உங்களிடம் பேசுவதாக எண்ணிக்கொண்டு என்னிடம் நானே பேசிக்கொள்கிறேன் இந்த கடிதங்கள் மூலம். அவ்வளவு தான். ஒரு வேளை இன்னும் ஐந்து வருடங்களோ பத்து வருடங்களோ கழித்து வாழ்க்கையை திரும்பி பார்க்கும்போது, வாழ்ந்ததின் தடங்களாக இந்த கடிதத் தொகுப்பு அமையும் என்பது ஒன்றே என் எதிர்பார்ப்பு.

ஆனால் இப்போது Virginia அம்மையாரின் பாதிப்பினால், எப்படியும் எனக்கென்று ஒரு அறை வேண்டும் என்பது மனதில் பதிந்து விட்டது. தேடுகிறேன், "ஒரு முக்கோ, மூலையோ அமையுமா நமக்கென்று", என்று. அமையும் போது கதைகளும், கட்டுரைகளும், கவிதைகளும் தானாய் புரளத்தான் போகிறது, அம்மையாரின் கருத்துப்படி. அமையும் வரை முடிந்தது கடிதங்கள் மட்டுமே.

அடுத்த கடிதம் விரையும் வரை விடை பெறுகிறேன்.

அன்புடன்,

~NRIGirl