பயண அனுபவம்

அன்புள்ள உங்களுக்கு அன்புடன் NRIGirl மீண்டும் எழுதிக்கொள்ளும் கடிதம்...

என்னவென்று தெரியவில்லை, இந்த வலை தளத்தை ஆரம்பித்த இந்த இரண்டு தினங்களில் மனதில் அப்படி ஒரு சந்தோஷம். வலை தளம் எனக்கு புதிதல்ல. சில வருடங்களாக NRIGirl மற்றும் Coffee with Jesus என்ற தலைப்புகளில் எழுதிக்கொண்டு தான் வருகிறேன். ஆனால் தமிழில் எழுதுவது எனக்கு புதிது. அதனால்தானோ என்னவோ எப்போதும் இல்லாத சந்தோஷம் இப்போது இந்த வலை தளம் மூலம் உணர்கிறேன்.  

இருக்கட்டும். நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள்? 

உங்கள் வீட்டில் தாத்தா, பாட்டி, அம்மா, அப்பா, அண்ணன், தம்பி, அக்கா, தங்கை, மனைவி/கணவர், மக்கள் மற்றும் நீங்கள் சுகமா? ஏன் கேட்கிறேன் என்றால், எல்லோரும் நல்லாயிருந்தாதானே நாமும் நல்லா இருக்க முடியும். எங்கள் வீட்டில், யாவரும் சுகம். அதனால் நானும் சுகம். 

சரி, விசாரிப்புகள் முடிந்த பட்சத்தில் விசயத்திற்கு வருவோம். நேற்று நடந்த ஒரு சுவாகசிய அனுபவத்தை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்புகிறேன்.

தினமும் ந்யூ யார்க் நகருக்கு பேருந்தில் வேலைக்கு சென்றுவருகிறேன். தினமும் செல்வதால் மொத்தமாக டிக்கெட் வாங்கி வைத்திருப்பது வழக்கம். புதிதாக வருபவர்கள் ஒரு டிக்கெட்டுக்கு $12 பணம் கொடுத்தால் ஓட்டுனர் அவர்களை ஏற்றிக்கொள்வார். 

பேருந்துக்கு காத்திருக்கும்போது வரிசையில் நிற்கவேண்டும். பேருந்து வந்த உடன் வரிசை பிரகாரம் ஏற வேண்டும். நேற்று ஒரு பெண் வரிசையில் எனக்கு முன் நின்றாள். அவள் முறை வந்த போது, கொஞ்சம் பதட்டமாக, ஒதுங்கி நின்றுகொண்டாள். நான் ஏறி முதல் வரிசை இன்னும் காலியாக இருந்ததால் அதில் அமர்ந்துகொண்டேன். வரிசையில் நின்ற ஒவ்வொருவரும் எறிக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த பெண் பாவமாய் ஓரத்தில் ஒதுங்கி நின்றுகொண்டிருந்தாள்.

அனைவரும் எறிய பிறகு மெதுவாய் வந்து ஓட்டுனரிடம், டிக்கெட்டின் விலை விசாரித்தாள். அவர் $12 என கூறினார். அப்பொழுது அவள், என்னிடம் cash இல்லை, க்ரெடிட் கார்ட் மூலம் பணம் வாங்கிக்கொள்வீர்களா என்று விசாரித்தாள். ஓட்டுனர், "மன்னிக்கவும்; க்ரெடிட் கார்ட் வசதி இல்லை" என்று மறுத்தார். அவள் மீண்டுமாக தன் கைப்பையில் துளாவினாள். பிறகு ஏக்கமாக, "என்னிடம் $7 தான் உள்ளது" என்று கூறி நின்றாள். ஓட்டுனர் கை விரித்துவிட்டார். அவளும் அங்கிருந்து நகல ஆரம்பித்தாள்.

பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு பொறுக்கவில்லை மனது.

"நான் உனக்கு ஒரு டிக்கெட் தருகிறேன்", என்று சொன்னேன். காலை நேரத்தில் சத்தம் மெதுவாகத்தான் வந்தது; அவளுக்கு நான் சொன்னது கேட்கவில்லை. ஓட்டுனர் அவளுக்கு அதை உரக்க எடுத்துரைத்தார். அவள் நன்றியோடு என்னை பார்த்தாள். நான் ஒரு டிக்கெட்டை எடுத்து ஓட்டுனரிடம் கொடுக்க, அவளும் எறிக்கொள்ள வண்டி பறந்தது ந்யூ யார்க் நகர் நோக்கி.

அவள் பல முறை நன்றி சொல்லிக்கொண்டாள். அக்கம் பக்கத்தில் அமர்ந்தவர்களெல்லாம் என்னை பெரிதும் பாராட்ட ஆரம்பித்து விட்டார்கள். "இப்படி ஒரு செயலை பார்த்தது கிடையாது; உனக்கு என்ன ஒரு பெருந்தன்மை", என்று பலதும் சொன்னார்கள். எனக்கு அது ஒரு பெரிய விஷயமாக தெரியவில்லை. எப்படியும் ஒருவருக்கு உதவ முடிந்ததில் சிறு சந்தோஷம்.

பேருந்து கொஞ்சம் தூரம் சென்றதும் அவள் உற்சாகமாய் என்னிடம் வந்தாள், ஒரு $20 தாளை கையில் வைத்திருந்தாள். "தேடி கண்டுபிடித்துவிட்டேன்; என்னிடம் பணம் இருக்கிறது இப்போது; தயவு செய்து வாங்கிக்கொள்ளுங்கள்", என்று சந்தோஷமாக நீட்டினாள். நானும் பெற்றுக்கொண்டு சில்லறையை கொடுத்தேன்.

ஆக மொத்தத்தில், நேற்றைய பயண அனுபவம், பலர் மனதிலும் கொஞ்ச நாள் நினைவில் நிற்கும்படி அமைந்தது.  

பயணம் ஒரு தொடர்கதை அல்லவா? தொடரட்டும் உங்கள் பயண அனுபவங்கள். தொடருகிறேன் நானும்.

என்றும் அன்புடன்,

~ NRIGirl